Deathloop is een paradox, waar tijd zowel oneindig aanwezig is als snel opraakt. Hoofdpersoon Colt Vahn zit vast in een tijdloop en doet wanhopig zijn best om van het vrolijke nihilistische eiland Blackreef af te komen. De regels voor het doorbreken van de tijdlus lijken eenvoudig: dood acht doelen binnen 24 uur. Paradoxaal genoeg is deze prestatie een ingewikkeld uurwerk van planning, voorbereiding en uitvoering dat in eerste instantie onmogelijk lijkt. Het mondt allemaal uit in een van de beste games van Arkane Studios tot nu toe.
Deathloop begint in media res, als Colt wordt vermoord door een mysterieuze vrouw genaamd Julianna Blake. Zodra hij sterft, wordt hij wakker op een vreemd strand zonder te weten wie hij is of hoe hij daar is gekomen. Julianna legt al snel contact en legt zijn situatie uit, en bij uitbreiding de spelregels. Colt bevindt zich op Blackreef, waar de tijd voortdurend vastzit en moord de enige uitweg is.
De game zwelgt in zijn nihilistische wereld; doodgaan heeft geen zin op Blackreef, dus waarom zou je niet doen wat je wilt? Dood, moord en allerlei vreselijke dingen worden nonchalant behandeld, waardoor de hele ervaring donkere humor krijgt. Dit soort verhalen vertellen had in de verkeerde handen kinderachtig kunnen worden, maar Deathloop’s schrijven is sterk en ik vond het leuk om de verwrongen manieren te zien waarop het speelde met de verwaandheid van de tijdloop. De interacties van Colt en Julianna – vol gekibbel en argumenten – zijn bijna altijd vermakelijk en humoristisch, en de twee behoren nu tot mijn favoriete videogamepersonages van het jaar.
Blackreef is opgedeeld in vier grote districten, elk met zijn eigen aanwijzingen over hoe verder te gaan, toegang tot doelen en verhaallijnen die het hoofdplot voortzetten of als neveninhoud dienen. Elk district heeft een unieke flair – van een stadscentrum waar een groot feest wordt gehouden tot een uitgestrekt onderzoeksstation in de buurt van de kust – en het aankomen op verschillende tijdstippen van de dag verandert alles, van waar bewakers patrouilleren tot wie en wat er beschikbaar is. Je kunt ervoor kiezen om een wijk op vier tijdstippen van de dag te verkennen: ochtend, middag, middag of avond, en ik geniet van de manier waarop je hierdoor je routes overeenkomstig plant.
Het volgen van leads door Blackreef werd al snel mijn favoriete onderdeel van Deathloop. Ik vond het heerlijk om te verkennen, te zien hoe de wereld opengaat en hoe mijn kansen in de loop van een dag veranderen. Het duurt even om een mysterie in Deathloop te doorgronden, maar de game betaalt je goed terug voor je tijd met leuke nieuwe manieren om te spelen, zoals toegang tot nieuwe krachten, betere wapens en upgrades voor beide.
Vergeleken met de vorige meeslepende simserie van Arkane, Dishonored, moedigt Deathloop spelers aan om zoveel bloed te vergieten als ze willen; geen enkel straf- of moraliteitssysteem straft je voor het gebruik van alle coole wapens en krachten die tot je beschikking staan. Veel van die krachten lijken erg op die in Dishonored, inclusief teleporteren rond niveaus en meerdere vijanden aan elkaar koppelen, zodat het doden van één iedereen in de keten doodt. Vanaf het begin lijken deze krachten geüpgradede versies van die in Dishonored, wat betekent dat Deathloop in feite een gigantische powertrip is. Terwijl ik mijn vaardigheden aanscherpte en de verschillende niveaus uit het hoofd leerde, vond ik het heerlijk om in een paar minuten een omgeving in te laden en door een omgeving te scheuren – vooral in combinatie met het geweldige arsenaal van de game, inclusief een schiethamer voor stille headshots en een SMG die tijdens het fotograferen kan worden herladen voor een non-stop kogelspray. Met een in-game valuta kunnen wapens, krachten en upgrades tussen loops worden vervoerd, wat een handig hulpmiddel is om de doodstraf te verlichten.
De laatste truc in de mouw van Deathloop is de online component, waarin spelers het tegen elkaar opnemen. Waar de singleplayer zich concentreert op Colt, kunnen spelers ook in een modus springen waarin ze als Julianna spelen. De eerste probeert hun doel te bereiken terwijl de laatste de spellen van andere spelers binnendringt en probeert ze op te sporen en te doden. Dit mechanisme kan worden uitgeschakeld, maar ik ontdekte dat deze invasies een leuk beetje spanning en spontaniteit toevoegen aan runs, vooral als ik speelde met een vriend met wie ik kon praten en lachen. Mijn best opgestelde plannen waren nutteloos toen Julianna opdook, en het gevaarlijke kat-en-muisspel dat daarop volgde, maakte me altijd gespannen.
Hoe verder ik kwam, hoe bevredigender het werd om alle verschillende puzzelstukjes in elkaar te zetten totdat ik eindelijk een voltooid plan had. Ik had tientallen routes gebouwd om mijn laatste dag door te komen, een arsenaal aan perfecte wapens verzameld en de juiste krachten gekozen om al mijn doelen te doden. En toen heb ik alles op het laatste moment verknald. Maar dat steeds groter wordende gevoel van kennis en prestatie dat tijdens de game aanwezig was, bracht me ertoe onmiddellijk een nieuwe playthrough te beginnen, verder te experimenteren en te verkennen. In Deathloop is doodgaan leuk, doden is nog beter, en ik kan niet wachten om te zien wat de game me daarna brengt.
Deathloop
€59,99