Destiny-enthousiastelingen hebben lang gewacht op deze nieuwste uitbreiding en Bungie beloonde dat geduld met een uitstekende aflevering. The Witch Queen is een van de meest geavanceerde releases van de studio, zowel wat betreft het vertellen van verhalen als de gameplay-systemen, en die complexiteit is vooral de moeite waard voor oude spelers. Diezelfde diepte over de breedte van de uitbreiding betekent ook dat het voor nieuwere of verlopen spelers moeilijk kan zijn om aan boord te klimmen. Voor degenen die het volledige aanbod omarmen, heeft de Heksenkoningin zowel trucs als lekkernijen in overvloed.
Het verhaal van Destiny 2 bouwt al een tijdje aan dit conflict, en ik ben onder de indruk van de manier waarop die verhalende investering loont, aangezien zoveel van de stukjes op hun plaats vallen. Savathûn is een sluwe en intrigerende schurk, en het is heel leuk om eindelijk haar plannen aan het licht te zien komen. Maar de meer indrukwekkende verhalende prestatie van The Witch Queen is de nuance waarmee het nu zijn personages en verhaallijnen behandelt. Voorafgaande implicaties van de eenvoudige lichte en donkere dualiteit van het universum worden systematisch overschreven door wendingen die geworteld zijn in karaktermotivaties en morele dilemma’s.
Vooral de campagnemissies zijn deze keer bijzonder sterk. Die uitmuntendheid is te danken aan enkele ontzagwekkende omgevingen en verschillende slim ontworpen gevechten, maar het wordt ook verbeterd door de nieuwe legendarische doorspeeloptie. Als je op die manier speelt, duren de missies langer en vereisen ze strategische uitrustingen en zorgvuldige benaderingen, maar met evenredig betere beloningen om het de moeite waard te maken. Ik ben ook dol op de nieuwe Light-zwaaiing Hive-vijanden en de manier waarop ze de strijd opschudden. Als een benadering van vijandige typen met een hoge uitdaging, voelt het spannender dan het Champion-systeem dat we in recente iteraties hebben gezien en ook meer geworteld in de fictie.
Of ik nu vecht tegen die nieuwe Ghost-dragende Hive of meer bekende vijanden, ik ben vooral blij met het evenwichtswerk dat aan de legendarische missies is gedaan om ze uitdagend en interessant te maken, of ze nu solo of als een fireteam worden gespeeld. De hele campagne-ervaring is geframed als een mysterieus verhaal dat zich afspeelt in een paranormale geest van herinneringen en verborgen waarheden, en dat narratieve kader sluit op een bevredigende manier aan op de verhalen na de campagne.
De nieuwe Throne World-bestemming is een van de meest visueel intrigerende series, gedefinieerd door twee uitersten. Aan de ene kant staat het torenhoge gebouw van Savathûns uitgestrekte paleisterrein – een bewijs van haar kracht en motachtige schoonheid. Die esthetiek maakt plaats voor een miasmisch, buitenaards moeras dat vies en overwoekerd aanvoelt. Aan beide uiteinden zijn er geheimen om te ontdekken en indrukwekkende bezienswaardigheden om te zien.
Het maken van wapens is een bijzonder welkome nieuwe afleiding, die Guardians de kans geeft om veel van de nieuwste wapens in precies de vorm te krijgen die ze willen. Dit duurt lang en stimuleert een mini-leveling-ervaring voor elk gewenst wapen bovenop de voortgang van het personage. De opties voor het aanpassen en instellen van een voorkeursuitrusting zijn erg leuk, maar het is ook een systeem dat het toch al krachtige valutaprobleem van de game dramatisch verergert. Het proces vereist zoveel items dat ik zelfs als een oude speler merk dat ik mijn handen in de lucht steek en gewoon willekeurig nieuwe bronnen verkrijg, in de hoop dat ik uiteindelijk zal verzamelen wat ik nodig heb. Ik ben ook gefrustreerd geraakt door enkele van de wapens die ik niet met het systeem kan maken; sommige van mijn nieuwe favoriete toevoegingen aan het arsenaal worden gewoon niet ondersteund door crafting.
Het middelpunt van de nieuwe wapenbouwopties is de komst van het glaive-wapenarchetype; het hybride wapen is enorm vermakelijk. Ik heb een kick gekregen van zijn afstandsschoten met één schot, blokkeer met een schild en storm dan naar binnen voor een risicovolle melee-uitwisseling. Het wapentype doet wat een nieuw archetype zou moeten doen; voel me als iets nieuws dat een niche en behoefte vervult waarvan ik niet wist dat ik die had.
Het build-crafting-potentieel van het maken van wapens wordt verder verbeterd door de herwerking van de Void-subklassen. Nu gestructureerd op dezelfde manier als de onlangs geïntroduceerde Stasis-krachten, is de nieuwe benadering van Void ongelooflijk flexibel en krachtig. Slimme extra’s en krachttoepassingen kunnen de capaciteiten van een personage transformeren. Op dit moment is mijn grootste probleem dat Stasis en Void nu de enige manieren zijn waarop ik wil spelen; de beloofde Arc- en Solar-herwerkingen kunnen niet snel genoeg komen, omdat ze nu in vergelijking matig aanvoelen.
Naast de campagne zijn er een hele reeks speciale wapenmissies, nieuwe multiplayer-aanvallen en verkenningsmissies op hun plaats gevallen, vooral als je ervoor kiest om de seizoenspas te kopen. Over het algemeen, van de nieuwe PsiOps tot de onlangs ontgrendelde verhaalmissies, is de focus in overeenstemming met wat we zagen in de inhoud van vorig jaar: veel vijanden, grote speelruimtes en volop mogelijkheden voor grootschalige vernietiging. Ik geniet vooral van de push- en pull-dynamiek van de nieuwe Wellspring-activiteit, omdat elke dag wisselt tussen aanvals- en verdedigingsvarianten. Net als bij het valuta- en middelenprobleem, is mijn grootste probleem met de nieuwste activiteiten dat de taal bijzonder ondoorzichtig is geworden. “Risen Umbral Energy wordt gevonden door Psychogene Intel te gebruiken om de Runenkist te decoderen die is toegekend na PsiOps Battlegrounds” is een mondvol, zelfs voor toegewijde liefhebbers.
Het hoogtepunt van al deze activiteiten op hoog niveau is een spannende nieuwe raid. Vow of the Disciple is een diepe duik in een van de mysterieuze piramideschepen, en het is een van de meest nieuwe locaties tot nu toe, vol met overblijfselen van mysterieuze experimenten en vergeten culturen. De afhankelijkheid van visuele iconen en symboliek gaat veel verder dan wat spelers eerder hebben moeten confronteren – het is het equivalent van het leren van een heel nieuw alfabet van runen – en de ontmoetingen hebben een echt gevoel van voldoening als je de woordenschat leert. Ik waardeer de technische complexiteit van de ontmoetingen, maar verlang soms naar een wat minder lokale volkstaal en constante callouts.
The Witch Queen is een bijzonder robuuste uitbreiding, met een bijzondere focus op het aanpassen van de speelervaring en het belonen van langdurige investeringen van spelers in verhaal en systemen. Als het niet het meest gastvrije moment is voor spelers om in te springen, is dat misschien een prijs die de ontwikkelaars bij Bungie op dit moment bereid zijn te betalen. De langlopende verhaallijn die in 2014 opende, stuurt geleidelijk naar een climax, en het is mogelijk dat de ontwikkelaars steeds meer geïnteresseerd zijn in het bouwen van een rit voor degenen die al een tijdje in het voertuig zitten.
Destiny 2: The Witch Queen
€39,99
Pros
- Leuke multiplayer
- Goede graphics
- Goed verhaal
Cons
- Niet voor nieuwkomers