De Nintendo Switch is een systeem vol geweldige, door Nintendo gepubliceerde games. Van The Legend of Zelda: Breath of the Wild tot Super Mario Odyssey tot Super Smash Bros. Ultimate, de bar van hoogwaardige Nintendo Switch-spellen moet elkaar ontmoeten om echt geweldig te blijven worden. Dat is waarom je het niet lichtvaardig moet nemen als ik zeg dat de Astral Chain van PlatinumGames met die titels als een van de beste games op het systeem staat en dat het een van de sterkste actiegames van deze generatie is.
Vanaf het moment dat Astral Chain begon, cementeert het zichzelf als een van de technisch meest indrukwekkende Nintendo Switch-titels. Of het nu in de dock-modus of in de handmodus is, de neon-fused, kleurrijke megastad bekend als The Ark, springt altijd uit het scherm en de beeldsnelheid zakt nauwelijks. Hoewel de Switch mogelijk niet in staat is om realistische grafische afbeeldingen aan te kunnen zoals de PlayStation 4 en Xbox One, bewijst Astral Chain dat er een hoop potentieel is voor meer gestileerde titels om er fantastisch uit te zien op het systeem. Zelfs games als The Legend of Zelda: Breath of the Wild kunnen het moeilijk hebben als het gaat om de framesnelheid, dus het is verbazingwekkend dat Astral Chain net zo goed draait en er zo goed uitziet als het doet.
Die productiewaarden dragen ook bij aan het verhaal van het spel en de Engelse lokalisatie. Hoewel de lip-synchronisatie niet altijd overeenkomt en het verhaal een beetje melodramatisch is, vertelt Astral Chain nog steeds een aangrijpend verhaal met een verrassend goed gespeelde cast. In het midden van het verhaal staat een stille hoofdrolspeler die levende wapens kan besturen die Legions worden genoemd, hoewel memorabele personages zoals je zus Akira en anderen zoals Hal, Brenda en Olive dingen interessant houden. Hoewel niet op het niveau van Nier: Automata, raakt Astral Chain tijdens zijn climax nog wat meer grandioze en meta-concepten, dus het is de moeite waard om in de gaten te houden als je van anime of games houdt die dit gebied betreden.
Eerdere PlatinumGames-titels, ondanks echt uitstekende gameplay, kunnen soms last hebben van raar schrijven of stemacteren, maar Astral Chain steunt die trend. Dit is allemaal goed en wel, maar het zou geen PlatinumGames-titel zijn zonder gameplay die de moeite waard is om te bespreken. Gelukkig is de strijd van Astral Chain zeker de moeite waard om over te praten, omdat het enkele van de meest innovatieve mechanismen voor het genre van de actiegame in jaren bevat.
Centraal staat de relatie tussen de speler en zijn Legions. Er zijn vijf verschillende types: Sword, Ax, Beast, Arm en Arrow, ze hebben allemaal een verscheidenheid aan gebruik tijdens en buiten het gevecht. Ze zijn een integraal onderdeel van het verhaal, maar geven Astral Chain ook zijn unieke gameplay-draai van het tegelijkertijd besturen van twee personages. Hoewel het personage van de speler kan vechten met zijn eigen stokje dat kan veranderen in een pistool, richten de Legions meestal meer schade aan. Legions kunnen worden uitgerust met unieke passieve en vechtvaardigheden en hebben lange vaardighedenbomen, dus er is een hoop progressie en aanpassing voor actiespel en RPG-fans om hier hun tanden in te zetten.
De Legion kan op zichzelf enkele basisaanvallen uitvoeren, maar spelers hebben het voor het grootste deel volledig onder controle. Met een simpele druk op de juiste trigger kan deze worden bediend. Beweging is ook belangrijk, omdat je vijanden op hun plaats kunt vergrendelen met de titulaire ketting door ze te omcirkelen of door een vijand terug te slingeren naar waar ze vandaan komen als ze recht in de ketting vallen. Als speler evolueert je relatie met deze Legions in de loop van Astral Chain naar een gebruiker/wapen-dynamiek die ik in veel games niet heb gezien. Het gebruik van de Legions voelt niet als het besturen van een vriend of huisdier, het voelt als een verlengstuk van jezelf. In combinatie met het niveau van Pools dat men mag verwachten van een originele PlatinumGames-titel, Astral Chain slaagt erin om een van de nieuwste vechtsystemen in jaren te hebben.
Astral Chain is niet zo combo zwaar als een titel als Bayonetta en op het eerste gezicht lijkt dit misschien een keerzijde. Als je echter rekening houdt met de extra controle van de Legion, begint het lagere tempo meer betekenis te krijgen. Vooral wanneer je spelers naar zo’n innovatieve manier verslaat om met twee personages te vechten, kunnen overweldigende spelers met Bayonetta- niveaus van ingewikkelde combo’s schadelijk zijn geweest. Maar het feit dat het niet zo zwaar is, betekent niet dat Astral Chain saai is. Er zijn nog steeds veel bewegingen om uit te voeren die het spelen op hoog niveau interessant moeten houden, en het besturen van Legions houdt spelers constant bezig met de moment-tot-moment gameplay.
Astral Chain onderscheidt zich ook met de hoeveelheid downtime tussen actie-zware secties. Tussen gevechten met steeds hoger wordende inzet, vullen delen van onderzoekend politiewerk het spel in. Een deel ervan is eenvoudig, zoals komisch afval oppakken en in vuilnisbakken gooien. Er is ook een onderzoekssysteem zoals dat van de Batman: Arkham-spellen waarbij spelers een plaats delict onderzoeken met behulp van hun Legions en alziend IRIS om erachter te komen wat er is gebeurd. In andere missies praten spelers met NPC’s om trefwoorden te vinden voordat ze ze aan elkaar hechten om te concluderen wat er in specifieke situaties is gebeurd. Dit alles is heel anders dan wat PlatinumGames eerder heeft gedaan, en het is verrassend net zo plezierig als het gevecht.
Legions hebben zowel binnen als buiten het gevecht gebruik gemaakt, waardoor die band kon groeien en ook wat scifi-flare aan het politiewerk kon toevoegen. Deze secties zijn vrij gelijkmatig verdeeld, dus net toen ik het langzamere tempo van het politiewerk moe werd, kon ik meestal meteen in een soort gevecht duiken. Interessant is dat als je je liever alleen op dat verhaal en die politieonderdelen concentreert, Astral Chain een Unchained-modus heeft die voor je vecht. Dit lijkt oppervlakkig contra-intuïtief, maar het heeft behoorlijke toepassingen voor zowel casual als hardcore actiegamespelers.
Voor casuals stelt het hen in staat om de andere sterke punten van het spel te ervaren zonder dat progressie tot stilstand komt als ze vastlopen in een bijzonder moeilijk gevecht. Spelers moeten nog steeds hun personage verplaatsen en ook in deze modus afwerkingsbewegingen activeren, dus het is ook niet helemaal zonder handen. Unchained-modus kan op elk moment worden uitgeschakeld, dus het is echt geweldig om nieuwe spelers of jongere kinderen kennis te laten maken met het genre van de actiegame. Hoewel hardcore spelers kunnen spotten bij de gedachte om het te gebruiken, heeft Unchained me echt geholpen een aantal interessante combo’s te ontdekken waarvan ik niet wist dat het mogelijk was in de paar keer dat ik het uitprobeerde. Als je een speler bent die echt geweldig wil worden in de titels van PlatinumGames, Astral Chain Unchained-modus is de moeite waard om in ten minste één gevecht te bekijken om meer te weten te komen over enkele combo’s en strategieën waarvan je niet wist dat ze mogelijk waren.
Simpel gezegd, Astral Chain is een van de beste actiegames die ik ooit heb gespeeld en is nu mijn favoriete titel van PlatinumGames vanwege hoe het erin slaagt solide actie te leveren en tegelijkertijd innovatief te zijn. De onderzoeksecties en de unieke relatie tussen speler en Legion brengen ook iets nieuws in het actiegenre. Wanneer PlatinumGames zich kan ontwikkelen met interessante nieuwe ideeën, zoals met de eerste Bayonetta en The Wonderful 101, slaan ze meestal goud aan en Astral Chain doet niets om die trend te stoppen. Het staat als een stralende plek in de line-ups van zowel Nintendo als PlatinumGames en is duidelijk een van de beste en meest innovatieve game die dit jaar is verschenen
Astral Chain
59,99
Pros
- Fantastische graphics voor een Switch-game
- Erg vernieuwende gameplay met dank aan de Legions
Cons
- Game vraagt veel van je Switch-console