Atomfall wil je laten zwoegen. Het is een openwereld survival shooter met een sterk gevoel voor sfeer en uitdaging, maar helaas komen die ambities niet altijd tot hun recht. Wanneer alles op z’n plek valt, voelt het spel intens en meeslepend. Maar te vaak verzanden goede ideeën in een gebrek aan diepgang of onhandige uitwerking.
De game speelt zich af in een alternatieve versie van het naoorlogse Verenigd Koninkrijk, waar een mysterieuze ontdekking leidde tot de oprichting van een afgesloten zone. Duizenden mensen werden erin opgesloten, en wat er binnen de muren gebeurt, blijft een mysterie. Het uitgangspunt is ijzersterk, en de post-apocalyptische sfeer zit goed. Maar waar je hoopt op een spannend verhaal vol morele dilemma’s en menselijkheid onder druk, krijg je vooral lege hulsjes van bekende archetypes: een militaire macht, een groep druïde-achtige gelovigen, en een bende anarchisten. Geen van deze facties wordt echt uitgediept.
Je speelt als een personage zonder geheugen en zonder verleden. Hierdoor ontbreekt elke persoonlijke motivatie. Je voert missies uit uit nieuwsgierigheid, niet omdat je je verbonden voelt met wie dan ook. Zelfs de hoofdmissies worden je opgedragen door een anonieme stem aan de telefoon. Het zorgt voor een afstand die de beleving schaadt.
Dat gebrek aan betrokkenheid zet zich voort in de wereld zelf. Buiten de vaste opdrachtgevers spreekt niemand je aan. In het dorp Wyndham lopen mensen rond, maar ze zijn niet meer dan decoratie. In vijandige gebieden schieten NPC’s meteen op je. De meeste context haal je uit gevonden documenten en notities, wat de betrokkenheid beperkt.
Gelukkig blinkt Atomfall wél uit in zijn gameplay en survivalmechanieken. De wereld is opgedeeld in semi-open gebieden die je met zorg moet verkennen. Missiegevers geven slechts vage aanwijzingen, waardoor je actief moet opletten en logisch nadenken. Het geeft een gevoel van echte ontdekking, iets dat veel moderne games missen.
Overleven is hier geen bijzaak, maar noodzaak. Je vindt schaarse voorraden, maakt zelf verbandmiddelen of explosieven, en wisselt wapens in real-time, zonder pauzemenu. De spanning van snel craften in een hoekje terwijl kogels je om de oren vliegen, is ronduit opwindend. Ook de wapens zelf voelen rauw en krachtig. Herladen na elk schot houdt de spanning hoog, en de minimale interface zorgt voor extra immersie. Je moet zelf in de kamer van je geweer kijken om te weten hoeveel kogels je nog hebt. Een fantastische vondst.
Toch kent het gevechtssysteem zijn problemen. Stealth is praktisch onbruikbaar. Kruipen is de enige sluipoptie, en er zijn te weinig verstopplekken. Vijanden zien je van enorme afstand, en zelfs stille takedowns alarmeren hun kameraden. Je zult uiteindelijk toch met getrokken geweer een kamp binnenvallen, wat je herhaaldelijk het leven kost.
De vaardighedenstructuur maakt het er niet beter op. Er is geen traditioneel ervaringssysteem. In plaats daarvan moet je zeldzame handboeken vinden om nieuwe skilltrees te ontgrendelen. Dit klinkt interessant, maar het systeem is slecht uitgelegd en maakt het gemakkelijk om belangrijke vaardigheden te missen. Zo kun je zomaar het boekje mislopen waarmee je meer kogels kunt dragen, of überhaupt je wapens kunt upgraden. Dat voelt oneerlijk.
Toch heeft Atomfall ook charme. De sfeer is uniek, de wereld ademt mysterie, en de gevechten kunnen ijzingwekkend spannend zijn. Maar te veel frustrerende ontwerpkeuzes zorgen ervoor dat het potentieel nooit volledig wordt benut.
Atomfall
€ 49,99
Pros
- Fallout 2.0
- Gave setting
Cons
- Voelt lineair aan