Sledgehammer’s tweede blik op de Tweede Wereldoorlog is een stap in de goede richting.
De afgelopen jaren waren de vormen van de Call of Duty-serie weer terug, waarbij Activision zijn belangrijkste subserie nieuw leven inblies en de serie in een nieuwe richting duwde. In 2019 werd Modern Warfare opnieuw opgestart door Infinity Ward, vorig jaar bracht Treyarch een nieuwe Black Ops-game uit in dezelfde continuïteit, en de megahit Battle Royale Call of Duty: Warzone zag een gratis release bovenop die grote titels. Nu is het de beurt aan Sledgehammer Games aan het roer. Call of Duty: Vanguard is een terugkeer naar de WWII-roots van de serie, maar het voelt op de een of andere manier fris aan ondanks het oude terrein.
Zoals altijd is Call of Duty dit jaar opgesplitst in drie componenten. Er is een blockbuster-campagne voor één speler, een volwaardige multiplayer-modus en een zijmodus. De campagne- en multiplayer-componenten zijn wat je zou verwachten, maar de nevenattractie van dit jaar is een Zombies-modus die door Treyarch is ontwikkeld in een eerste franchise-crossover. Een maand na release komt er een enorme WWII Warzone-update uit. Call of Duty: Vanguard heeft misschien een hoop inhoud, maar hoe verhoudt het zich tot de vorige inzendingen in de serie?
De singleplayer-campagne staat nooit centraal in een Call of Duty-game, maar de ontwikkelaars besteden de afgelopen jaren steeds meer aandacht aan de verhalen van de serie. Modern Warfare en Black Ops Cold War hadden geweldige aanbiedingen voor één speler, maar Call of Duty: Vanguard schiet een beetje tekort in de verhalende afdeling. Het verhaal is gecentreerd rond Task Force One, een elite-eenheid van wereldwijde agenten die afkomstig zijn uit verschillende fronten van de oorlog. Het is absoluut een op karakter gericht verhaal, maar het geeft de personages niet veel tijd om te schitteren.
Het grootste deel van het verhaal wordt verteld door middel van flashbacks, waardoor je in de schoenen van een van de agenten van Task Force One kruipt voordat ze zich bij het team voegden. Het probleem is dat je bij elke soldaat maar een of twee missies krijgt, waardoor er weinig ruimte is voor groei of karakterontwikkeling. Dat wil niet zeggen dat de cast van Vanguard helemaal plat is, maar de hele campagne voelt erg gehaast aan. Het probeert ervoor te zorgen dat je om al deze mensen geeft zonder je veel tijd te geven om ze te leren kennen. Het team had het juiste idee met de flashback-formule, maar het voelt uiteindelijk als een setup en geen uitbetaling.
De beste delen van het verhaal zijn wanneer Task Force One samen is en naast elkaar werkt, maar deze momenten zijn er maar heel weinig en ver tussenin. Het verhaal is eigenlijk interessant als het Kingsley, Polina en co. zijn. vechten tegen nazi-eskaders als een team, maar wanneer het zich daarvan losmaakt om te proberen elke individuele agent en hun cast van bijpersonages die na dat niveau nooit meer naar voren zullen komen, uit te werken, verliest het snel stoom. De singleplayer van Vanguard zou het veel beter hebben gedaan als een op zichzelf staande FPS-campagne van 20 uur, maar in plaats daarvan propt het uren en uren aan installatie, teambuilding en expositie in een korte periode van 6 uur.
Het grootste probleem is dat er eigenlijk niets gebeurt. Modern Warfare en Black Ops Cold War hadden belangen en gevolgen die net zo gebrekkig waren als hun campagnes. Call of Duty: Vanguard’s campagne voelt gewoon als een aflevering van The A-Team. De slechterik is gewoon een generieke nazi-leider, de McGuffin doet er niet echt toe, en er zijn geen consequenties zodra de credits rollen. Het zijn gewoon goeden die op slechteriken schieten. Net wanneer de personages diepte beginnen te tonen, net wanneer je gehecht begint te raken aan het team, eindigt het verhaal. Het voelt echt als de eerste helft van een geweldige campagne.
Gelukkig maakt de campagne dit goed op de gameplay-afdeling. Elke medewerker heeft een unieke gameplay-monteur om dingen op te fleuren, en de niveaus zijn verrassend open en gevarieerd. Elk niveau heeft nog steeds hetzelfde rennen en schieten dat fans gewend zijn, maar er zijn nogal wat opties voor stealth-georiënteerde spelers. Er zijn ook doelen die je in willekeurige volgorde kunt aanpakken en wijd open gebieden waar spelers doorheen kunnen sluipen, ideeën die zijn getest in de campagne van Modern Warfare.
Polina, de sluipschutter van het team, is het opvallende personage, zowel qua verhaal als qua gameplay. Ze kan door krappe ruimtes kruipen, muren beklimmen in Uncharted-stijl en sluipschuttervuur maken met de glinstering van haar mes. Haar unieke sluipschuttersgeweer kan ook niet worden neergezet, waardoor de ontwikkelaars niveaus kunnen ontwerpen die specifiek zijn afgestemd op haar uitrusting en vaardigheden. Haar levels voelen aan als een van de meest strak ontworpen levels in de geschiedenis van COD, en er hadden er meer van haar in de campagne moeten zitten.
Er zijn geen niveaus die de stereotiepe vorm van de FPS-campagne doorbreken zoals in Sledgehammer’s vorige WWII-inspanning, maar Vanguard weet wat het is en wat spelers willen. Het houdt je hand zelden vast. Hiermee kun je vrij rondlopen en op nazi’s schieten zoals je wilt. Het is kort en heeft niet veel te bieden op het gebied van het verhaal, maar als je gewoon nazi’s wilt neerschieten en dingen wilt opblazen, zou je veel erger kunnen doen.
De hoofdattractie van de campagne is de grafische presentatie. Zoals gewoonlijk draait Call of Duty: Vanguard op een solide 60 FPS bij 4K op next-gen consoles, en je kunt de framerate zelfs verhogen tot 120 FPS ten koste van de resolutie. Het is schoon en erg mooi om naar te kijken, zoals je zou verwachten van een game met dit budget.
De tussenfilmpjes zijn echter het opvallende kenmerk. Het lijken vooraf gerenderde 30 FPS-video’s, maar ze kunnen er soms fotorealistisch uitzien. De illusie breekt tijdens gesprekken of wanneer de camera inzoomt op het gezicht van een personage, maar in brede shots van landschappen of gebouwen is dat moeilijk te zeggen. Iemand kan binnenlopen en oprecht denken dat je tijdens sommige scènes naar een Netflix-show of een documentaire kijkt, het is absoluut fenomenaal. Call of Duty staat altijd bekend om het verleggen van visuele en prestatiegrenzen, maar de technische bekwaamheid die hier van Sledgehammer Games wordt getoond, kan niet worden overschat.
De multiplayer is echter waar 90% van de Call of Duty-fanbase de games voor koopt, en Sledgehammer Games heeft goed genoeg werk gedaan met balans en kaartselectie. Kaarten zijn de afgelopen jaren behoorlijk wisselvallig geweest, vooral in Modern Warfare, maar er is geen opvallende slechte kaart in Vanguard. De slechtste zijn slechts gemiddeld, terwijl de beste echt goed zijn.
Hotel Royal, een kaart in de Vanguard-bèta, behoort tot de beste van het beste, terwijl Red Star, een buitenkaart rond een binnenplaats in Stalingrad, een beetje frustrerend kan zijn. Toch zijn er geen kaarten die ervoor zorgen dat de meeste spelers een wedstrijd opgeven. Sledgehammer heeft de langste lijst met lanceringskaarten in de geschiedenis van de serie geleverd, met 16 6v6-kaarten beschikbaar op de eerste dag, en geen van hen is slecht.
De ervaring kan echter enorm variëren op deze kaarten, en dat is grotendeels te danken aan de nieuwe Combat Pacing-functie van Vanguard. Hierdoor kunnen spelers de snelheid van wedstrijden dicteren. Degenen die van het langzamere 6v6-tempo van Modern Warfare houden, kunnen kiezen voor de Tactical-afspeellijst, terwijl degenen die chaotische snelle wedstrijden willen, kunnen kiezen voor Blitz. Combat Pacing kan een map radicaal anders laten aanvoelen. Dome, een terugkerende kaart uit World at War, voelt bijvoorbeeld goed aan op Tactical, maar is een absolute puinhoop op Blitz. Sommige spelers houden echter van de chaos, dus het is fijn dat de optie er is.
Ongeacht de Combat Pacing die je kiest, de spawns zijn niet geweldig. Slechte spawns zijn op dit moment een hoofdbestanddeel van Call of Duty, maar ze leken vooral slecht in Vanguard. Er waren verschillende gelegenheden waarbij ik direct achter mensen spawnde of vijanden naast me spawnen. Dit is een opmerkelijk probleem op kleinere kaarten en wanneer je de Blitz-modus speelt.
Wapenbalans lijkt ook een klein probleem te zijn, maar het Gunsmith-systeem keert terug, zodat spelers bepaalde wapens kunnen uitrusten om de meta te doorbreken. Elk wapen kan maar liefst 10 bijlagen hebben, dus wapens zijn meer aanpasbaar dan ooit. Ik had het gevoel dat de MP40 de SMG-categorie domineerde tijdens de beoordelingsperiode, en hetzelfde kan gezegd worden over de STG 44 in de categorie aanvalsgeweren. Dat gezegd hebbende, de andere wapens voelden niet bepaald zwak aan, dus de meta kon in de weken na de lancering verschuiven.
Ongeacht hoe je je voelt over balans, het spel ziet er geweldig uit en klinkt geweldig. In tegenstelling tot de Black Ops Cold War van vorig jaar, draait Vanguard op de Modern Warfare-engine, dus je krijgt zeer gedetailleerde kaarten en modellen met het beste geluid in zijn klasse. Wapens zullen niet zo krachtig of indrukwekkend klinken als in Modern Warfare, maar het arsenaal dat in Vanguard te zien is, is veel ouder en zwakker dan de beste vuurwapens van vandaag. Dit zorgt voor meer vuurgevechten op korte afstand, en het is binnenshuis waar het geluidsontwerp echt schittert.
Er is een nieuwe modus genaamd Champion Hill, die wordt aangeprezen als de evolutie van vuurgevechten. Het plaatst meerdere teams tegen elkaar in getimede rondes waarbij elke kill de pool van levens van een team wegneemt. Nadat een ronde is afgelopen, moet je het opnemen tegen een ander willekeurig team, waarbij je wapens, geld en upgrades constant blijven tussen de rondes. Het laatste team dat nog een leven heeft, wint. Het is een interessante draai aan de 2v2/3v3-formule, en competitieve spelers zullen ervan genieten. Het is niet zo eerlijk als vuurgevechten, aangezien elk team niet met dezelfde uitrusting begint en het heel gemakkelijk is om andere teams met geüpgradede wapens te stoomrollen als je al vroeg een hoop moorden krijgt, maar het is nog steeds verrassend veel plezier.
Het probleem met de multiplayer van Vanguard is dat het op geen enkele manier uitblinkt. Het voelt perfect standaard aan. Het ziet er geweldig uit en klinkt geweldig en de kaarten zijn niet verschrikkelijk, maar er is niet veel dat spelers langer dan een paar weken na de lancering verslaafd houdt. De nieuwe Warzone-kaart en updates na de lancering zouden dat kunnen verhelpen, maar zoals het er nu uitziet, heeft Vanguard MP er niet veel aan behalve dat het gewoon goed is.
Dit jaar wordt Zombies geleid door een aparte studio, wat een primeur is voor de serie. Treyarch keert dit jaar terug met een vervolg op Black Ops Cold War Zombies, en het resultaat zal de spelersbasis verdelen.
Zoals het er nu uitziet, zijn er geen traditionele op ronde gebaseerde Zombies-kaarten in Call of Duty: Vanguard. In plaats daarvan is Der Anfang de enige beschikbare kaart. Dit is een aangepaste versie van de Red Star-multiplayerkaart. Spelers zullen daar echter niet het grootste deel van hun tijd doorbrengen. In plaats daarvan zijn er portalen naar andere gebieden verspreid over de kaart, en daar vindt de meeste actie plaats.
Als je een portaal betreedt, ga je naar een ander deel van de Red Star-kaart of een andere kaart, van Vanguard’s Hotel Royal tot World at War’s Shi No Numa. Daar krijg je een kort doel om te voltooien dat kan variëren van overleven voor een bepaalde tijd of het begeleiden van een bol naar een bepaald punt. Na het verlaten van een portaal gaat het spel door naar de volgende ronde. Het betreden van een portaal is de enige manier om door te gaan naar de volgende ronde.
Het enige doel dat het hoofdgedeelte van Der Anfang dient, is om spelers voordelen en upgrades te bieden. Het is in wezen een hubgebied dat spelers kunnen gebruiken om een punch in te pakken en de Mystery Box tussen doelen te raken. Diehards op basis van rondes zullen boos zijn op deze verandering, maar het is uiteindelijk ten goede. Ik wou dat Vanguard werd gelanceerd met een ronde kaart naast Der Anfang, maar deze iteratie van Zombies voelt als de logische voortgang van wat Treyarch probeerde te doen met Onslaught en Outbreak in Black Ops Cold War.
Het team stelt dat ze zich hebben laten inspireren door roguelikes, en dat is echt te zien. In plaats van treinen door dezelfde gangen te laten rijden, bestaat Zombies nu uit korte excursies naar kleine gebieden met een hub-gebied ertussen. Je kunt de Mystery Box, Pack-a-Punch raken en extraatjes kopen in het hubgebied, maar hoe langer je daar blijft, hoe meer zombies spawnen. Er zijn speciale geïnfecteerde typen om dingen door elkaar te halen, en je kunt ook willekeurige passieve voordelen kopen tussen de rondes door. Het is een meer gerichte ervaring, maar diehard Zombies-veteranen zullen het verlies van ronde-gebaseerde kaarten betreuren.
Over het algemeen is het moeilijk te zeggen hoe Zombies vanaf hier zullen uitpakken. Der Anfang is een sterk begin voor Treyarchs nieuwe Zombies-visie, maar met slechts één kaart bij de lancering en slechts een handvol portalzones, voelt het alsof de lancering van Black Ops Cold War helemaal opnieuw is. De belangrijkste quest/easter egg voor Der Anfang zal na de lancering arriveren, dus daar kan ik nu geen commentaar op geven. Toch lijdt het geen twijfel dat Vanguard Zombies uiteindelijk zal evolueren naar een modus boordevol content, maar zoals het er nu uitziet, is er niet veel te doen.
Al met al is Call of Duty: Vanguard een solide maar onopvallende instap in de langlopende franchise. Op technisch niveau is het een van de meest indrukwekkende games die er momenteel zijn. Op gameplay-niveau is het niets dat je nog niet eerder hebt gezien. Maar of je nu in de singleplayer-campagne, multiplayer-modus, Zombies-modus of Warzone zit, Call of Duty: Vanguard heeft veel te bieden. Het is een stap in de goede richting voor Sledgehammer Games, maar het voelt alsof er een tweede inzending voor de studio nodig is om het echt uit het park te slaan.
Call of Duty: Vanguard
€69,99
Pros
- Veel verschillende modi
- Twintig multiplayer maps bij launch
- Gebalanceerde wapens
Cons
- Nieuwe kijk op zombies is anders dan de vertrouwde modus