Runeterra is de wereld van League of Legends, Riot’s MOBA die de afgelopen jaren aantoonbaar een gouden tijdperk van esports heeft doorgemaakt. De MOBA heeft verschillende revisies ondergaan, maar heeft in 2016 al zijn stukjes en beetjes gecentraliseerd om een visie voor Runeterra en zijn concurrerende facties te bedenken, evenals de achtergrondverhalen van de champions van de game. De nieuwste stap in het uitwerken van deze wereld is Legends of Runeterra, de vlaggenschipbijdrage van Riot Games aan de huidige online kaartspelmarkt – met DNA dat een zeer vermakelijke splitsing is tussen gestroomlijnde ontwerpgevoeligheden en aanrakingen die teruggrijpen naar het originele geweldige kaartspel, Magic: The Gathering.
Het rijk van Runeterra voelt zich hier volledig gerealiseerd, en een deel daarvan is hoe de game draait om de verschillende facties in het universum die momenteel speelbaar zijn: Piltover & Zaun, Bilgewater, Demacia, Freljord, Ionia, Noxus en de Shadow Isles. Je speelt niet voor een rondje bier in een taverne; dit voelt als een conflict van een uniek grotere schaal omdat de game erop staat dat je geen held belichaamt, maar in plaats daarvan commandeert.
Elke factie heeft deze helden, hoewel ze champions worden genoemd. Het zijn opgevoerde kaarten die representatief zijn voor personages uit League of Legends die zich ergens tussen Legendaries in Hearthstone en Planeswalkers in Magic: The Gathering bevinden – game-changing omdat ze sterker zijn dan je gemiddelde eenheid, maar niet game-breaking. De facties hebben hun eigen unieke speelstijlen die het hele spectrum beslaan, van aggro tot controle, betoverend tot overstromingsafhankelijk en meer. De champions zelf kopen allemaal in op de speelstijlfantasie van elke factie, met flitsende animaties die hun unieke persoonlijkheden en sterke punten weergeven.
Elk deck is opgebouwd uit twee kernfracties; welke twee facties je kiest, wordt volledig aan je overgelaten. Je kunt een Zaun- en Ionia-combinatiedeck bouwen dat vertrouwt op kaarten die je belonen voor het maken en uitgeven van spreuken. Je kunt er ook voor kiezen om een kaartspel te bouwen over het overstromen van het bord of het versterken van aanvallende bondgenoten door met Demacia en Frejlord mee te gaan.
De kernidentiteit van elke factie is heel anders, en met meer facties die later zullen worden toegevoegd, is het waarschijnlijk dat de meta van het spel zal evolueren zolang er nieuwe champions worden geïntroduceerd. De recente Bilgewater-patch introduceerde fan-favoriete toevoegingen van League of Legends zoals Miss Fortune, en met nieuwe champions die regelmatig via Riot’s MOBA in het ecosysteem van Runeterra worden uitgebracht, is het gemakkelijk genoeg om te zien hoe een gestage stroom van trickle-down hero-introducties de game een gevoel van inhoud lang leven.
Waar een gezonde hoeveelheid Legends of Runeterra’s charme ligt voor de gemiddelde speler, zal waarschijnlijk liggen in het feit dat het in het oog springt. Het is allemaal glanzend en verchroomd met grote knoppen, naadloze schaling van beelden in venstermodus en cosmetische huisdieren die een hit zullen zijn bij de Little Legends-menigte, en kaarteffecten zien er zowel spectaculair als geluid uit terwijl ze zich over het hele bord afspelen.
Of je nu iets eenvoudigs doet dan een vijand dwingen om een van je eenheden te blokkeren of een champions levelt, het geluidsontwerp vormt een aanvulling op wat er visueel gebeurt: kaarten worden met een bevredigende dreun op hun plaats gesleept en gaan diep (opstarten, in wezen ) met een watereenheid heeft een antwoordkroon die het monster van Loch Ness waardig is. Het zijn deze details die Legends of Runeterra aantrekkelijk maken vanuit een esthetisch perspectief, maar de test van de plakkerigheid van een kaartspel is meer dan of het er goed uitziet; het gaat over het tempo van spelen.
Op dat vlak voelt Legends of Runeterra’s snelle en inherent reactieve speelstijl zichzelf als een reactie op enkele van de klachten die bij zijn concurrenten zijn ingediend. Matches zijn redelijk snel op het eerste gezicht: iedereen werkt met 20 Nexus HP (de gezondheid van je basis), en dat is wat je elkaar moet afslaan om te winnen. In tegenstelling tot Hearthstone zijn er echter verschillende fasen die de individuele ronde van elke speler vormen. De stroom ziet er over het algemeen een beetje als volgt uit: het oproepen van eenheden of het uitspreken van spreuken (die geen oproepziekte hebben, wat op zichzelf het spel versnelt), aanvallers verklaren, blokkers verklaren, tegengaan van spreuken of andere eenheidseffecten, en de oplossing van beide gevechts- en langzame spreukeffecten. Er is een Attack-token dat elke ronde tussen spelers flip-flops, waardoor het voorspelbaar is of je op een bepaald moment zal aanvallen of verdedigen.
Met elke kaart die wordt gespeeld, mag je tegenstander zelf een overeenkomstige zet doen – het voelt veel meer als een schaakspel, waarbij stukken over het bord bewegen in dienst van een grotere gok, terwijl ze zeer reageren op onmiddellijke bedreigingen wanneer ze zich voordoen.
Dit soort spel genereert een zeer heen en weer stroom, zowel binnen je individuele ronde als ook binnen een individuele wedstrijd. Het machtsevenwicht kan vrij effectief in een enkele ronde verschuiven, vooral in duels met veel spreuken waarbij spelers veel mana en genoeg kaarten op de bank hebben om elkaar beurt voor beurt tegen te gaan. Je kunt in theorie een bestuurstoestand oplossen voordat je zelfs maar in de gevechtsfase bent door de eenheden van je tegenstander uit te schakelen terwijl ze hetzelfde doen met de jouwe vanwege rollende spreukeffecten en kaartpassieven die in het spel komen zodra aanvallers zijn verklaard.
Dit is het soort ervaring dat je niet helemaal kunt krijgen van bestaande aanbiedingen zonder een raamwerk dat de moeilijkheidsgraad verhoogt. Magic: The Gathering wordt vaak gezien als een spel dat voor nieuwkomers ondoordringbaar kan aanvoelen, maar Legends of Runeterra heeft een aantal manieren waarop het nieuwe spelers probeert te wennen aan de ervaring.
Het maken van facties tot de essentie van deckbuilding is zo’n manier, maar het maken van kaarten zelf die sterk gebonden zijn aan gemakkelijk identificeerbare champions en speelstijlen is een andere. Elise, de achtpotige arachnowoman-champion, roept Spider-eenheden op wanneer ze aanvalt. De factie waar ze vandaan komt, de Shadow Isles, heeft spreukkaarten die specifiek Spider-eenheden bufferen, en tal van kaarten met een interactie genaamd Last Breath: Cards roepen eenheden op of activeren een effect wanneer ze sterven, dus het doden van bondgenoten kan je op een onverbiddelijke dodenmars naar de overwinning.
Zelfs als je het eerste niet weet over wat voor soort terminologie dat soort kaarten beschrijft, is het heel duidelijk hoe een kaartspel met Elise gaat werken. Vanwege het beperkte aantal beschikbare champions en het feit dat zij de enige is die zich met dergelijke spinachtigen verbindt, als je een vijand ziet die spinnen speelt, dan kun je intuïtief weten wat je kunt verwachten, zelfs als je blind gaat.
Hetzelfde geldt voor elke champion en het bijbehorende archetype – het tegenkomen van een nieuwe in het wild voelt uitdagend maar niet ontmoedigend omdat je een gemeenschappelijke basis van begrip hebt. Legends of Runeterra’s verschillende modi (Expedities en reguliere PvP) bieden je de kans om je begrip van hoe je kunt concurreren met anderen te vergroten, of het nu gaat om het bouwen van een spel met willekeurige voorinstellingen die je kunt verfijnen tussen zegevierende momenten of gewoon een nieuwe formule kunt testen zonder beperkingen op jouw creativiteit.
Expedities zullen bekend zijn bij degenen die de Arena-modus van Hearthstone hebben gespeeld. Je stelt een kaartspel op uit selecties van kaarten, kiest twee factie-archetypen en vervolgens een combinatie van kaarten die je idealiter naar meerdere overwinningen leiden terwijl je door een reeks wedstrijden gaat tegen andere spelers die hetzelfde hebben gedaan. Als je wint, krijg je de kans om je kaartspel aan te passen, wat de Hearthstone Arena-modus je niet geeft; je kunt kaarten ruilen die niet voor je hebben gepresteerd in je match-ups voor kaarten met meer synergie, waardoor je jouw strategie kunt verfijnen terwijl je doorgaat en je naar grotere hoogten duwt.
Of je nu Expedities speelt, een wild kaartspel opstelt in traditionele PvP of een eerder succesvolle strategie uitkiest, Legends of Runeterra vindt een manier om je ervoor te belonen door altijd iets voor je te hebben om ervaring mee op te doen. Tijd doorbrengen in het spel is investeren in je toekomstige succes, en de winsten worden vaak vrij onmiddellijk weergegeven in de vorm van nieuwe kaarten om mee te spelen, waardoor de meest enthousiaste spelers terug naar de tekentafel komen voor meer. Hoewel balansveranderingen ongetwijfeld aan de horizon zijn en de staat van het spel in de loop van de tijd zal evolueren, doet Legends of Runeterra het momenteel goed om spelers kennis te laten maken met een kleurrijke wereld die populair is geworden door League of Legends, en het is een veelbelovend goed moment om op te starten.
Legends of Runeterra
0.00
Pros
- Call-and-response-spelstroom is een leuke draai aan het gebruikelijke formaat van rondes voor online TCG's
- Champions zijn vol persoonlijkheid en een gemakkelijke haak voor degenen die nieuw zijn in de franchise
Cons
- Gespecialiseerde mechanics zijn niet zo intuïtief voor mensen zonder enige ervaring met League of Legends
- Tutorial-overeenkomsten waarbij je automatisch faalt omdat je met een andere oplossing komt, kan onnodig frustrerend zijn