De taxi is omgebouwd tot een bekenteniscabine in Night Call, een visuele roman in de vorm van een noir, die een reeks moordmysteries door de verhalen van tientallen gewone Parijzenaars verweven. De draden van hun leven vermengen zich terwijl je door de straten van de stad kriskras; Iedereen is een beetje fragiel of kwetsbaar, net als de kern van het spel, en het zijn de inzichten in de dagelijkse hoop, angsten en geheimen van mensen die lang blijven hangen nadat de eindcredits zijn uitgerold.
Je speelt als Houssine, een Algerijnse immigrant die in Parijs woont. Een groot deel van zijn achtergrond is verheven, of alleen onthuld in de loop van het spel, maar hij is moslim, heeft een dikke, donkere baard en werkt tijdens de nachtdienst als taxichauffeur. Houssine is onlangs terug achter het stuur na een aanval waarbij hij in het ziekenhuis werd opgenomen en vanwege wie hij is, een verdachte in de misdaad waarvan hij het slachtoffer was.
Houssine begrijpt wat het betekent om je een buitenstaander te voelen. Er is recent een terroristische aanslag geweest, waarvan de details nog niet gespecificeerd zijn, maar Arabische mannen zoals Houssine worden als verdacht aangemerkt, hun loutere aanwezigheid baart hen zorgen. Zijn aanval resulteerde ook in de dood van een andere persoon, de laatste in een reeks sterfgevallen die de politie graag op hem wil vastpinnen. Eén detective is het echter niet eens en biedt Houssine een deal: Help haar onderzoek naar de moorden en hij zal vrijuitlopen.
Het voelt goed dat Houssine van belang zou zijn voor de politie gezien het politieke klimaat (zowel huidige als weergalmde in-game) en de hints voor zijn onrustige verleden. En het voelt authentiek dat iemand hem onder druk zet om in wezen een informant te worden, het soort chantage dat insinueert dat binnen het morele grijze gebied van de maatschappij een corrupte zwarte kern ligt. Deze thema’s – van het gevoel dat je niet thuishoort, van een rot systeem dat alles behalve de bevoorrechte wezens uitsluit – brengen niet alleen de persoonlijke ervaring van Houssine, maar ook van veel van de mensen die hij tegenkomt, goed samen door een ander te verbinden uiteenlopende verhalenverzameling. Op een gegeven moment stapt een jonge zwarte man uit Chicago (hij is in Parijs om te studeren om een mime te worden, hilarisch) in de taxi van Houssine na een vernederende confrontatie met de politie, en ze binden hun gedeelde ervaringen. “Ik zou zeggen dat de politie een probleem heeft met zwarte mensen,” zegt Houssine, dan grijnst, “… en Arabieren.”
Elke avond gaat Houssine de straat op om aanwijzingen te vinden en leads op te volgen, en dat terwijl hij zijn gewone baan uitvoert. Vanaf een kaart van de stad, selecteer je een rit om te nemen en kijkt je naar een gele pijl die naar zijn bestemming navigeert, waarbij de scène vervolgens een binnenopname van de cabine overlapt met Houssine voor rechts en zijn passagier (s) op de achterbank achter.
Op dit moment is het enige wat je hoeft te doen is praten. Gesprekken zijn volledig op tekst gebaseerd, waarbij je dialoogopties voor Houssine worden geselecteerd, afgewisseld met zijn interne waarnemingen. Ondanks dat ze minimaal geanimeerd zijn, met elk een handvol poses en uitdrukkingen, brengt elk personage een opmerkelijke reeks emoties over en slaagt erin elke nieuwe persoon die je tegenkomt tot leven te brengen.
Het is ook een wonderlijk diverse groep personages. In totaal zijn er 75 passagiers om elkaar te ontmoeten in de loop van het spel, getrokken uit een breed scala van leeftijden, sociale klassen, etniciteiten, seksualiteiten en, in één of misschien twee gevallen, dimensies. Ze hebben elk hun eigen verhalen te vertellen, en Houssine lijkt de man te zijn die is uitgekozen om ze allemaal te horen.
Dat komt omdat terwijl hij een buitenstaander is, als taxichauffeur, het verschil van Houssine gecamoufleerd is. Veel van de mensen die hij oppikt, zijn zich er niet van bewust, tenminste in het begin. Paren bespreken privézaken alsof hij er niet is. Eenzame passagiers mompelen tegen zichzelf, schijnbaar onbewust van de mogelijkheid dat een echt mens het voertuig met hen deelt. Wanneer ze hem opmerken, snauwt een passagier op het idee dat een eenvoudige taxichauffeur enig nuttig advies zou kunnen hebben. Een andere passagier gaat ervan uit dat Houssine bepaalde politieke sympathieën heeft omdat hij een bruine, arbeidersklasse man is. “Volgens de mensen in dit land, telt u niet mee”, vertelt een personage hem, met vermoeide berusting. Houssine is zowel geanonimiseerd als ongezien, gelabeld als anders en toch tegelijkertijd gewist.
Tussen deze ritten door kan Houssine verschillende locaties bezoeken om zijn onderzoek voort te zetten. Hij kent iemand die ergens werkt die misschien wat informatie heeft, dat soort dingen. Maar deze scènes voelen zich niet zo concreet als de gesprekken met de taxi. Het is niet duidelijk hoe Houssine weet dat hij naar deze plaatsen kan gaan of waarom veel van deze contacten hem kunnen helpen. Inderdaad, veel van de zaken die hij nastreeft, zijn verduisterd, alsof belangrijke details opzettelijk, frustrerend genoeg buiten bereik zijn gebleven. Wanneer Houssine elke ochtend naar zijn appartement terugkeert en de aanwijzingen beoordeelt die hij heeft blootgelegd – gepresenteerd als handgeschreven aantekeningen op een bord – vond ik het moeilijk om te interpreteren wat er veel van betekende. Tegen de tijd dat Houssine werd opgeroepen om een verdachte te beschuldigen, deed ik een niet-overtuigende gissing die toevallig juist bleek te zijn.
De structuur van deze reeks moordmysteries is raar. Er zijn drie gevallen om uit te kiezen wanneer je een nieuw spel begint, en elk is op dezelfde manier samengesteld: Houssine vindt zichzelf het onopzettelijke slachtoffer van een seriemoordenaar en sterk bewapend door een detective om het onderzoek te ondersteunen. Terugkerende personages vullen elk geval, maar als je iemand in één geval tegenkomt, wordt die relatie niet overgedragen naar de volgende. Het was heel vreemd om in het tweede geval een rit te geven aan dezelfde persoon die ik als de moordenaar in de eerste had onthuld.
Houssine kan zich niet alleen concentreren op zijn detectivewerk. Hij moet ook zijn brood verdienen. Brandstof voor de auto, dagelijks auto-onderhoud en terugbetalingen op je rijbewijs zijn allemaal een druppel op je bankrekening die alleen kan worden ingeplugd door nieuwe klanten op te halen. Je baas zegt dat je een zoon voor hem bent, maar als je niet genoeg geld verdient met je dienst en je niet kunt veroorloven om zijn deel, het onderhoud van de auto en de licentiekosten te betalen, dan ontslaat hij je ter plekke en is het game over.
Als je Nightcall wilt spelen, speel het dan af op de “Story” -instelling. De normale moeilijkheid beweert dat het “de manier is waarop Night Call bedoeld is om gespeeld te worden.” Ben ik het niet mee eens. Nightcall is op zijn best als je achter het stuur zit, rijdend door boulevards, verdwaald in gesprek met welke verloren ziel dan ook toevallig op de achterbank van je taxi verschijnt. Het presenteert zichzelf als een mysterie, maar de moorden die je onderzoekt zijn het minst interessante verhalende element. De kracht van Night Call ligt in de verhalen die het vertelt over Parijs, de mensen die er wonen en de betekenisvolle connecties die je kunt hebben, hoe kort of onverwacht ook. Het zijn deze mensen die je zult herinneren als je elke zaak hebt opgelost, niet de tarieven die je hen hebt aangerekend.
Nightcall
€19,99
Pros
- De gesprekken levert een scala aan ontroerende en memorabele scènes op
- Houssine is een fascinerende hoofdpersoon, vol verrassende sterke punten en kwetsbaarheden
- De cast van personages is divers en goed afgerond, en elk heeft een verhaal dat je wilt ontdekken
- Minimale presentatie die past bij de noir-sfeer
Cons
- De primaire onderzoeken bereiken niet dezelfde hoogte als de andere verhaallijnen
- Jongleren met tarieven staat te vaak in de weg om te genieten van het verhaal