Dode mensen en vee liggen verspreid over de modderige geplaveide straten van Parijs, hun lijken werden achtergelaten in rottende stapels of met musketten in de hand waar ze een laatste standpunt innamen. Verspreide vuren branden fel door de stad, elk met een verstikkende zwarte rook die de nachtelijke hemel instroomt. De enige levende bewoners zitten opeengedoken in gebarricadeerde huizen en winkels, ineengedoken voor de uurwerkautomaten die nu door de ruïnes van de Franse hoofdstad sluipen. Het is 1789 en in de alternatieve geschiedenis van Steelrising heeft de tirannieke koning Lodewijk XVI de Franse Revolutie onderdrukt door een mechanisch leger te ontketenen dat de bevolking afslacht en zijn heerschappij versterkt met letterlijke ijzeren vuisten.
Deze unieke duistere fantasiesetting helpt Steelrising zich te onderscheiden van zijn vele tijdgenoten. 2022 heeft al een hele reeks Souls-likes gezien, met games zoals Tunic, Salt and Sacrifice en Thymesia die elk een ander perspectief op het genre bieden. De nieuwste game van de Franse ontwikkelaar Spiders – een studio die bekend staat om het maken van actie-RPG’s zoals Greedfall – is afgeleid van het ontwerp en bevat alle bekende elementen die we van het genre gewend zijn. Maar Steelrising maakt indruk met de manier waarop het in staat is om zoveel verschillende elementen met elkaar te combineren en ze allemaal te laten werken.
Je speelt als Aegis, een mechanisch meesterwerk en lijfwacht van koningin Marie Antoinette. In tegenstelling tot de hersenloze robots die door de straten zwerven, heeft Aegis een geweten en een vorm van vrije wil, dus je wordt naar het hart van Parijs gestuurd om je schepper te vinden en vuur met vuur te bestrijden om een einde te maken aan het despotische bloedvergieten van de koning. Vanaf het begin kies je uit een van de drie klassen die je startwapen en -attributen dicteren, waarbij je ervoor kiest om een krachtige lijfwacht te zijn, een snelle en dodelijke danser of een alchemist die vijanden van ver neerschiet. Aegis is zo kneedbaar dat het vrij eenvoudig is om van speelstijl te veranderen na deze eerste keuze, hoewel het moeilijk is om met verschillende wapens te experimenteren, vooral als je een paar uur bezig bent, omdat upgrademiddelen zo prijzig zijn en wapens op basisniveau niet haalbaar zijn later in het spel.
Steelrising zal vertrouwd aanvoelen voor iedereen die gewend is aan de Souls-achtige stijl van afgemeten gevechten en doordachte ontmoetingsontwerpen. Je offensieve repertoire bestaat uit zowel lichte als zware aanvallen, inclusief een geladen aanval die langzaam is maar zware schade aanricht. Met een responsieve ontwijking kun je uit gevaar weven, maar Steelrising heeft geen speciale blokkeringsknop; in plaats daarvan heeft elk wapen een aanvallende of verdedigende speciale beweging.
Elk van deze acties wordt bepaald door een bekend uithoudingsvermogensysteem, maar een goed getimede druk op de knop wanneer je uithoudingsvermogen is uitgeput, zal het weer aanvullen door je interne mechanismen onmiddellijk af te koelen. Het enige nadeel hiervan is dat als je het te vaak snel achter elkaar gebruikt, je koelsysteem je op zijn plaats zal bevriezen en je wijd openstaat voor aanvallen. Dit is niet alleen een tonaal slimme toevoeging, maar het beheersen van de mechaniek helpt je op de voorgrond te blijven. Dit is essentieel, want Steelrising beschikt ook over een veelbelovende, duizelingwekkende monteur die bekend staat als Immobilisation. Door een vijand geen uitstel te geven, vul je een ruitvormige meter totdat deze een breekpunt bereikt, waarna je ongelukkige vijand geïmmobiliseerd en kwetsbaar wordt voor een kritieke aanval met hoge schade.
Hoewel elk van deze mechanica is gericht op een agressieve vechtstijl, is Steelrising nog steeds een traditionele Souls-achtige, gericht op opzettelijke gevechten tegen taaie vijanden die niet mogen worden onderschat. Elke vijand vereist aandacht om te verslaan, tenminste totdat je hun dodelijke maar exploiteerbare aanvalspatronen hebt geleerd. Er zijn ook tientallen soorten vijanden, waarvan sommige slim zijn ontworpen om je verder te informeren over de wereld vóór de huidige staat. Voor elke machine die conventionele wapens hanteert, zijn er andere die duidelijk een ander doel dienden in het dagelijkse Parijse leven, zoals de muziekmachines die je tot schroot reduceren met hun trompetten en violen of voormalige lantaarnpalen die nu hun metalen vuurpotten gebruiken. Je natuurlijke neiging zou kunnen zijn om achter elke vijand te gaan staan, maar sommigen kunnen hun lichaam 360 graden draaien om je te overrompelen, waarbij ze een klassieke Souls-achtige strategie ondermijnen om je scherp te houden. Het is ook interessant om met meerdere tegenstanders tegelijk te vechten, omdat verschillende soorten vijanden elkaar schade kunnen toebrengen. Ik probeerde mezelf vaak zo te positioneren dat ze onbedoeld een handje hielpen door elkaar te slaan als ze me probeerden te slaan.
Vijandelijke bewegingen zijn opvallend schokkerig en soms stijf, met enkele overdreven wind-ups voor aanvallen, maar dit is allemaal in overeenstemming met de uurwerkesthetiek van de game. Dat gezegd hebbende, voelt het gevecht van Steelrising niet altijd helemaal vloeiend aan. De animaties van Aegis vloeien niet zo soepel in elkaar over als je zou hopen, wat even wennen is, en acties zoals het wisselen van wapens zijn niet altijd de meest responsieve. Het is iets waar ik me uiteindelijk aan heb aangepast, tot het punt waarop het nooit nadelig aanvoelde.
In feite betekende het telegrafische karakter van vijandelijke aanvallen en de mobiliteit van Aegis in vergelijking met de meeste vijandige typen dat ik Steelrising gemakkelijker vond dan de meeste andere Souls-likes. Fouten worden nog steeds dienovereenkomstig bestraft, maar het duurt niet lang om een enorme hoeveelheid genezingsitems te verzamelen die ervoor zorgen dat je gezondheid tussen de gevechten wordt aangevuld. Als je het moeilijk hebt, is er een handige Assist-modus waarmee je verschillende factoren kunt aanpassen om de moeilijkheidsgraad van het spel naar wens aan te passen. Je kunt wijzigen hoe snel het uithoudingsvermogen wordt aangevuld, of de hoeveelheid schade die vijanden kunnen toebrengen verminderen. Je kunt er ook voor kiezen om je Anima Essense bij overlijden te houden – wat de hulpbron is die je gebruikt om upgrades te kopen en bij overlijden verloren gaat als je het niet terugkrijgt – om een deel van de uitdaging te verlichten.
De enige keer dat de moeilijkheidsgraad een negatieve invloed heeft op de gameplay, is tijdens de teleurstellende eindbaasgevechten van Steelrising. Het visuele ontwerp van elke baas is fantastisch, of je het nu opneemt tegen een gigantisch gedrocht met een guillotine als lichaam of een bisschop gewapend met een enorme bijbel aan een ketting. Het is echter verrassend om ze te verslaan. Het is gemakkelijk genoeg om achter elk ervan te gaan staan en op de juiste momenten met weinig weerstand te ontwijken, en granaten maken het nog makkelijker. Er is niet veel voor nodig om deze gevarieerde werpartikelen te kopen, en je zult er genoeg verzamelen terwijl je elk gebied verkent. Dan is het gewoon een kwestie van een stapje terug doen en elke baas met explosieven besprenkelen tot ze dood of dichtbij genoeg zijn.
Terwijl je de verschillende districten van een verlaten Parijs verkent, ontgrendel je poorten en shortcuts die terug naar elkaar cirkelen, en upgrade je de attributen en wapens van Aegis bij Vestals die alle vijanden die je al hebt verslagen opnieuw laten verschijnen. Je moet wat achteruitgaan als je terugkeert naar eerder verkende gebieden, maar de kaarten gaan open zodra je verschillende vaardigheden hebt ontgrendeld, zoals een enterhaak, een luchtstoot en een krachtige trap die onstabiele muren kan neerhalen. Dit voegt wat verticaliteit toe aan het levelontwerp dat je soms dwingt om omhoog te denken. Platforming is een tikkeltje kieskeurig, maar vraagt nooit veel van je. Het is echter moeilijk om te ontsnappen aan het gevoel dat de kaarten meer op ingewikkelde doolhoven lijken dan op bewoonde buurten die nu midden in een politiek bloedbad zitten.
Er is in ieder geval een verfrissende afwisseling in deze omgevingen, met zandbanken langs de Rijn, extravagante tuinen in het Louvre en weelderige herenhuizen die in stukken zijn gescheurd. Maar voor het grootste deel verken je de nauwe begrenzingen van de met bloed doordrenkte straten van Parijs. Zonder in-game kaart om door te nemen, wordt terugtrekken vaak een hele klus als je een locatie probeert te vinden die je eerder vijf uur eerder hebt bezocht in een van de vele gelijkaardige straten. Je hebt wel toegang tot een kompas dat waypoints geeft voor de hoofdmissie en eventuele nevenmissies die je hebt ondernomen, maar dit wijst je niet altijd in de goede richting. Er is ook het feit dat sommige zijmissies alleen toegankelijk zijn nadat je een bepaald punt in het verhaal hebt bereikt, maar de game verzuimt je te informeren over deze essentiële versnapering.
Deze fouten zijn frustrerend, vooral omdat ze tijd verspillen, maar ze weerhouden de onverwachte charme van Steelrising niet helemaal. Je kunt cynisch zijn over de brutale inspiratie van Spiders voor andere Souls-achtige games – ja, het is afgeleid en het is maar al te gemakkelijk om vast te houden aan de overeenkomsten – maar als je voorbij overeenkomsten kijkt en de verschillen opmerkt, zul je zien waarop Steelrising opvalt. Van de ongelijksoortige delen die deel uitmaken van de bevredigende gevechten, tot de prachtige setting en wereldopbouw die duistere fantasie combineert met alternatieve Franse geschiedenis, er valt veel te genieten in wat Steelrising onderscheidt van zijn leeftijdsgenoten. Het is een van de betere Souls-likes in een inmiddels overvol genre.
Steelrising
€59,99
Pros
- Unieke setting is fantastisch en zorgt voor een creatieve vijand en kunstontwerp
- In de Assist-modus kun je de moeilijkheidsgraad aanpassen en het spel toegankelijker maken
Cons
- Boss-gevechten zijn mechanisch saai en eenvoudig te verslaan
- Het ontbreken van een in-game kaart maakt terugtrekken een hele klus