Tunic geeft op briljante wijze het gevoel weer van die speciale kindertitel waardoor je verliefd werd op videogames. Door gebruik te maken van een virtuele simulatie van een ouderwetse gids, balanceert de game op meesterlijke wijze door spelers bijna niets te vertellen en ze alle informatie te geven die ze nodig hebben. Het resultaat is een spel boordevol oprechte, triomfantelijke ontdekkingen.
Met elke pixel gevuld met eerbied voor gaming als medium, geniet Tunic van zijn historisch geïnspireerde ontwerp. Spelers die doordrenkt zijn van de tradities van de hobby zullen ontdekken dat het de moeite waard is om hun instincten te volgen tijdens hun zoektocht door de prachtige wereld. Indrukwekkend is dat Tunic ook de charme van het verleden combineert met de gevoeligheid van moderne titels. Als een isometrische actie/avontuur heeft Tunic een enorme hoeveelheid vroege Zelda-games met een royale handvol Souls-titels die er voor de goede orde in zijn gegooid. Het is een winnende combinatie.
Tijdens de realtime-gevechten moest ik vijanden aanpakken door te kijken naar offensieve openingen terwijl ik mijn uithoudingsvermogen goed in de gaten hield. Elke zwaai, ontwijking of blok nam een stuk van de balk in beslag. Gelukkig weerhield een laag uithoudingsvermogen me er nooit van om aan te vallen, maar ik liep wel meer schade op toen de lat opraakte. De uitgesproken ontspannende muziek introduceert een intrigerend contrast met de zware gevechten, en de ‘Chill Beats To Fight To’-vibes haalt de angel uit het venijnig neergehaald worden. Net als ’s werelds eenvoudige maar mooie visuele esthetiek. Sterven betekende het laten vallen van een deel van de zuurverdiende valuta die ik met mijn overwinningen had gewonnen. Het leuke van Tunic is echter dat je nooit alles kwijtraakt. Je kunt dus direct terugrennen naar de plek waar je stierf om de inhoud van je portemonnee terug te krijgen, of je kunt wat je nog over hebt uitgeven aan items om je een voorsprong te geven.
Voor degenen die dit soort gameplay niet leuk vinden, biedt Tunic spelers van alle soorten de kans om te genieten van het vechtsysteem, aangezien de toegankelijkheidsopties een no-fail-modus en de mogelijkheid om uithoudingsvermogenbeperkingen uit te schakelen omvatten. De Souls-achtige gevechten zijn intens, maar de uitdaging voelt eerder bevredigend dan bestraffend – hoewel een paar latere bazen me zeker problemen gaven. Elke baas heeft zijn eigen gevoel, met verschillende aanvalspatronen om te bestuderen, maar de meeste spelen op dezelfde manier uit. Een imposante uitdager doet zijn best om je neer te halen op een afgesloten slagveld; dat betekent niet weglopen voor het conflict.
De gevechten van Tunic zijn geweldig, maar ontdekking en verkenning zijn misschien wel de meest indrukwekkende elementen. Je avontuur is lineair, maar de talloze paden bevatten takken die zich splitsen in meer takken en dan nog meer. Het maakt niet uit in welke richting ik ging, de bestemming was meestal opmerkelijk, met enkele paden die me onverwachts naar nieuwe doelen of onontdekte, late-game-gebieden leidden. Het gaf de wereld een grenzeloos gevoel, wat een lovenswaardige prestatie is voor een spel dat bestaat uit strikt gedefinieerde paden.
Elke route was ook vol met dingen om te ontdekken, en er waren ongelooflijk veel schatkisten. Veel van deze waren schijnbaar ontoegankelijk totdat ik een onopvallend verborgen passage opmerkte of een slimme combinatie van items gebruikte om te komen waar ik het nodig had. Zonder toevlucht te nemen tot drukke werkpuzzels, dwong Tunic me constant om trots te zijn op mijn puzzeloplossende vaardigheden. In een verbazingwekkende weergave van een onopvallend ontwerp, stopte het gevoel van ontdekking niet nadat ik mijn prijs had verzameld.
Sommige dingen – zoals het zwaard of de zeer Zelda-achtige sleutelitems die nieuwe zones opende of me langs obstakels lieten gaan – spraken voor zich. Andere, die ik niet zal verklappen, waren echter complete mysteries. Een van mijn favoriete momenten uit de game betrof een merkwaardig alledaags object dat niets leek te doen. Later op mijn reis kwam er een wild idee in mijn hoofd over waar het voor zou kunnen zijn. Ik dacht bij mezelf dat er geen manier was dat ik gelijk had, ik testte mijn theorie en werd begroet met verrassend succes. Ik vierde hoorbaar mijn prestatie, samen met de vaardigheid van de ontwikkelaars in het ontwerpen van een prachtige ‘ah-ha!’ moment.
Ik bleef echter niet geheel zonder begeleiding. De gameplay van Tunic is onlosmakelijk verbonden met het verzamelen van de pagina’s van een instructieboekje dat over de hele wereld is verspreid. Ondanks dat het voornamelijk gevuld was met onleesbare glyphs, bevatte de nostalgische handleiding op de een of andere manier alle informatie die ik ooit over Tunic moest weten – als ik goed oplette. De ene pagina kan de gevechtsmechanica demonstreren, terwijl een andere als een kaart dient, en weer een andere kan een versluierde kijk geven op het verhaal van de game. Toen ik meer pagina’s ontdekte, ontdekte ik dat er eigenlijk een hele sectie aan het verhaal was gewijd. Maar de flarden van grotendeels onbegrijpelijke tekst vertelden niet het hele verhaal. Ondanks het gebrek aan transparantie,
Toen ik de handleiding goed bekeek, realiseerde ik me al snel dat er overvloedige, met de hand geschreven parels van wijsheid in de kantlijn waren gekrabbeld. Dit gaf me het gevoel dat ik Tunic – samen met het boekje – van een oudere broer of zus, een vriend of een tweedehandswinkel had gekregen en per ongeluk toegang had gekregen tot geheime kennis. Ik heb de officiële druk van het pamflet en de behulpzame, zij het obscure, met inkt gekrabbelde hints nauwgezet bestudeerd, en het spel beloonde me er constant voor. Als ik ooit vast kwam te zitten in mijn zoektocht, stond het antwoord ergens in de pagina’s. Ik hou ervan als een game mij, als speler, in zijn meta-verhaal betrekt. Met deze verwaandheid riep Tunic mijn jeugdige herinneringen op aan het erven van games en vermengde die ervaringen uit de echte wereld in de gameplay, waardoor mijn verbinding met het spel dieper en persoonlijker werd.
Hoewel Tunic een ervaring is die ik elke speler zou aanraden, kan de onduidelijkheid die het uniek de moeite waard maakt ook leiden tot oprechte frustratie. Meestal is de game zo goed ontworpen dat het, vooral in het begin, gemakkelijk is om antwoorden te vinden of een andere weg te verkennen terwijl je iets uitpuzzelt. Maar toen ik tegen het einde van het spel vast kwam te zitten, kon ik niet zomaar een ander pad inslaan en kwam mijn voortgang tot stilstand. Dit was echter een zeldzame uitzondering op de algehele sprankelende ervaring. En mijn frustratie maakte plaats voor bewondering toen ik ontdekte dat het gemakkelijk te missen geheim dat ik had verdoezeld de hele tijd in het boekje had gestaan. De aandacht voor detail van de ontwikkelaars en het werk dat in die verzamelpagina’s is gestopt, is opmerkelijk.
Ik dwaalde constant af van de hoofdmissie om iets op te sporen of naar een nieuw ontdekt pad te kijken, en dus kostte het me ongeveer 20 uur om credits te rollen. Ondanks dat weet ik dat er nog veel voor mij te doen is in de game, en ik ben opgewonden om terug te gaan om elk geheim te vinden en alles te ervaren wat de esthetisch opvallende wereld te bieden heeft. Tunic is een verbluffende prestatie die het beste van nostalgie weet te belichamen en tegelijkertijd volledig verfrissend is. Het is absoluut een juweeltje dat je moet spelen.
Tunic
€29,99
Pros
- Leuke art style
- Fantastische open wereld
- Verschillende opties om te game makkelijker te maken
Cons
- Taalbarrière voor in game items
- Camera soms lastig te bedienen