Voor degenen die spirituele voorganger Two Point Hospital hebben gespeeld, zal Two Point Campus heel bekend zijn. De twee games zijn bijna identiek in hun aanpak: neem iets typisch alledaags en maak er een spel van, met een gezonde dosis vreemde humor. De besturing is geruststellend vertrouwd, de art-stijl helder, gedetailleerd en gemakkelijk leesbaar, en het universiteitsleven wordt begeleid door een toepasselijke jaren 80-soundtrack.
De campagne van de game is in wezen een uitgebreide tutorial, waarbij elk nieuw niveau nieuwe uitdagingen biedt om de kernmechanica en -systemen uit te leggen, en dient als voorbereiding op de eindeloos aanpasbare sandbox-modus. Elke campus begint als een schone lei van gebouwen die klaar zijn om te worden gevuld met collegezalen, klaslokalen, slaapzalen, badkamers, privé-onderwijsruimten, bibliotheken en meer. Er moet personeel worden ingehuurd om les te geven, op te ruimen en studenten tevreden te houden. Studenten hebben hun eigen behoeften die opduiken in de vorm van missieverzoeken: ik heb een feestje nodig! Ik heb een boekenkast nodig om te studeren! Ik heb een liefdesbank nodig! (daarover later meer).
De systemen stapelen zich geleidelijk op, maar voelen nooit overweldigend aan, dankzij een soepele moeilijkheidsgraad. De belangrijkste uitdaging is balans: bouw te veel en huur te veel personeel in en je zult snel geen geld meer hebben en gedwongen worden een dure lening te nemen totdat meer onwetende studenten zich bij de chaos voegen. Dat wordt gedaan door marketingruimtes toe te voegen om nieuwe studenten aan te trekken, maar het moet in evenwicht worden gehouden met het zorgen voor de bestaande studenten, die pastorale en medische zorg nodig hebben om hun diploma te halen.
Dan is er de balans tussen collegegeld en entertainment: tussen de lessen door kunnen studenten lid worden van verschillende clubs om hun leer- of loopsnelheid te verbeteren, terwijl studentenverenigingen popconcerten kunnen organiseren en collegezalen films kunnen vertonen. Er is eindeloos plezier in het jongleren met de dagelijkse dingen – altijd een nieuwe kamer om te bouwen, studenten om te helpen, leraren om te trainen – maar wat Two Point Campus echt verheft boven een reeks slim onderling verbonden systemen, is zijn charme.
Het zit in de willekeurig gegenereerde namen, de vette aankondigingen die universiteitsclichés verspreiden, de kluchtige animaties van elke student in de klas. De helft van het plezier van het spel is het ontgrendelen van een nieuwe cursus om te zien welk gekke klaslokaal er vervolgens kan worden geïnstalleerd en dan alleen maar studenten in hun gekke kostuums te bekijken. De humor wordt nooit vermoeiend en op de een of andere manier zorgt het er allemaal voor dat je om deze kleine virtuele mensen geeft.
Dat wordt geholpen door het vriendschaps- en romantieksysteem, een van de grote nieuwe toevoegingen van het spel in vergelijking met Two Point Hospital – idealiter is de universiteit tenslotte geen snel in-en-uit zoals een ziekenhuisbezoek; studenten vestigen zich voor maximaal drie jaar studie. Het plaatsen van banken, waterkoelers en andere spullen rond de campus spoort de kleine androgyne studenten aan tot vriendschap; voeg liefdesbanken, een romantisch tweepersoonsbed of een liefdestrompet toe (ja, je leest het goed) en ze zullen die vriendschap naar een hoger niveau tillen.
In werkelijkheid hebben relaties niet zoveel invloed op de gameplay dan het vergroten van het geluk van studenten, maar ze gaan een heel eind in de richting van het toevoegen van kleur aan elke campus. Ik merkte dat ik verhaallijnen voor studenten aan het maken was, waarbij ik hun leven gedurende drie jaar volgde, van onschuldige eerstejaars tot trotse afgestudeerden – ondanks mijn wanbeheer.
Op mijn gastronomiecampus bijvoorbeeld, tussen de gigantische pizza’s, cakes en hamburgers, heb ik per ongeluk een school van chefs. Op de sportcampus van Fluffborough was het echt het verhaal van de ster-cheeseballspeler Isaac Stretchfore, die even de tijd nam om verkleed als een muis op het veld te dansen, voordat hij een wiel van kaas in een prachtig curlingschot om de wedstrijd tegen onze rivaliserende school te winnen.
Elke nieuwe campus heeft zijn eigen eigenaardigheden, of het nu gaat om nieuwe manieren om geld te genereren of om bepaalde (on)natuurrampen, en zorgt voor een constante reeks wendingen om je managementvaardigheden verder uit te dagen. Op de archeologiecampus, bijvoorbeeld, kunnen alle ontdekkingen die je opgraaft voor extra geld worden verkocht, maar het warme klimaat zorgde ervoor dat studenten last hadden van een ongebreidelde lichaamsgeur, hoeveel douches ik ook nam – herkenbaar tijdens deze hete zomer.
Ik heb vooral genoten van dit tovenaarsniveau toen ik de aanpassingsopties van het spel verkende – een ander gebied waar Campus het ziekenhuis verbetert en aanzienlijke diepte toevoegt. Kudosh verdiend door het invullen van studentenverzoeken kan worden besteed om verschillende in-theme-decoraties te ontgrendelen voor plaatsing op de campus, zowel binnen als buiten. Hier betekende dat het plaatsen van gotische boekenkasten, uilenbeelden en kaarsen langs de gangen tussen de klaslokalen voor drankjes en duelleren, terwijl bezemstelen, runenstenen en vuurkorven de buitenpaden begrensden. Het is mogelijk om urenlang aan versieringen te sleutelen om de perfecte school te creëren, hoewel ik zou willen dat kudosh wat sneller verdiend kon worden – te vaak had ik het lichtzinnig uitgegeven aan mooie versieringen in plaats van dingen die er toe deden, zoals echte leerfaciliteiten.
Ontwikkelaar Two Point Studios heeft zijn vaardigheid in managementsimulaties al bewezen met Two Point Hospital en heeft een stap verder gezet met Two Point Campus. De systemen zijn meervoudig, de aanpassingsmogelijkheden dieper. Maar het zijn de kleine details en Britse grappen die deze parodiewereld tot leven brengen. Zoals de tannoy-aankondigingen van de game constant opmerken: “Studenten worden eraan herinnerd zichzelf te vinden.” Afgezien van de grappen, legt Two Point’s nieuwste dat echt vast.
Two Point Campus
€39,99
Pros
- Soepele gameplay
- Grappige humor
- Leuke art style
Cons
- Kan repetitief aanvoelen
- Leercurve